بهترین فکر دنیا

اسم من ای.جی. است و از مدرسه متنفرم. خانم دیزی می‌گوید اتفاقاً او هم از مدرسه متنفر است و دوست دارد تمام‌روز جلوی تلویزیون بنشیند و شکلات بخورد. نوبت درس ریاضی می‌شود و من می‌گویم از ریاضی متنفرم. خانم دیزی هم همین را می‌گوید و ادامه می‌دهد که هیچ‌چیز از ریاضی بلد نیست و بعد همه‌ی بچه‌ها دور او جمع می‌شویم تا ضرب و تقسیم‌های ساده را به او یاد بدهیم. زنگ فارسی هم به همین شکل می‌گذرد. زنگ ناهار بچه‌ها به این نتیجه می‌رسند که خانم دیزی یک شیاد است؛ معلم واقعی ما را زندانی کرده و خودش به‌جای او آمده است چون هیچ‌چیز بلد نیست. بچه‌ها تصمیم می‌گیرند موضوع را به آقای مدیر بگویند اما من مخالفت می‌کنم چون خانم دیزی مهربان است و مهم‌تر اینکه چیزی بلد نیست که به ما یاد بدهد. تصمیم می‌گیریم پول‌هایمان را جمع کنیم و مدرسه را بخریم تا هر کاری دلمان می‌خواهد در آن انجام دهیم. روز بعد خانم دیزی بسته‌ای شکلات به کلاس می‌آورد و از بچه‌ها می‌خواهد با آن‌ها مسئلهٔ ریاضی طرح کنند. بعدازآن شکلات‌ها را بین بچه‌ها تقسیم می‌کند و می‌گوید دوست دارید درباره‌ی چه صحبت کنیم و من پیشنهاد می‌دهم دربارهٔ فوتبال. خانم دیزی می‌گوید همیشه دلش می‌خواسته بداند طول زمین فوتبال چند قدم است که من جوابش را می‌دهم. بعد آقای مدیر می‌آید و ما مسئله‌ی خرید مدرسه را مطرح می‌کنیم و او می‌گوید می‌تواند ترتیبی دهد که به مدت یک‌شب مدرسه را به بچه‌ها اجاره دهد به شرطی که آن‌ها یک‌میلیون صفحه کتاب بخوانند. همه دیوانه‌وار شروع به کتاب خواندن می‌کنیم. روز بعد بازیکن فوتبال معروفی به کلاسمان می‌آید و خانم دیزی از او می‌پرسد راست است که فوتبالیست‌ها بی‌سواد هستند؟ او توضیح می‌دهد که مجبور است مرتب کتاب بخواند تا چیزهای تازه‌ای درباره‌ی فوتبال یاد بگیرد و بعد هم کتابی برایمان می‌خواند و رقم صفحه‌های خوانده‌شده به یک‌میلیون می‌رسد. جمعه‌شب همه به مدرسه می‌رویم و در سالن ورزشی که از بازی‌های کامپیوتری و فکری پرشده آن‌قدر بازی می‌کنیم تا سرگیجه می‌گیریم. آن شب بهترین شب زندگی‌ام است و به خانم دیزی قول می‌دهم که تا پایان سال همه‌چیز به او یاد بدهیم و به کسی نگوییم که چقدر خنگ است.