لطفا طاقت بیار

فیلم سینمایی لطفا طاقت بیار که با اقتباس از نمایشنامه‌ای با همین نام، اثر میشل گولامکو ساخته شده، درباره‌ی دختری جوان و دارای اوتیسم به نام وندی است که در یک خانه‌ی گروهی زندگی می‌کند. او در کنار روانشناس‌اش، هر روز در حال تمرین و کار روی مهارت‌هایی است که به او کمک می‌کنند با دیگران ارتباط بهتری برقرار کند و توانایی اداره‌ی مستقل زندگی‌اش را به دست بیاورد. وندی روتین مشخصی برای صبح تا شب دارد که به‌تنهایی از عهده‌ی انجامش برمی‌آید و به‌طور پاره‌وقت در شیرینی‌فروشی محل کار می‌کند. او مثل عموم افراد اوتیستیک که به موضوع خاصی به‌شدت علاقه دارند و دوست دارند مدام آن را پیگیری کنند، عاشق سریالی تلویزیونی است و قصد دارد فیلمنامه‌ای درباره‌ی آن بنویسد و در مسابقه شرکت کند. وندی برای شرکت در این مسابقه ناگزیر می‌شود از فضای امنی که برای خود ساخته خارج شود و توانمندی‌هایش را، هم در زمینه‌ی مستقل بودن و هم در برقراری ارتباط با دیگران گسترش دهد. او که از لمس شدن توسط دیگران خوش‌اش نمی‌آید، به یک پلیس اجازه می‌دهد روی شانه‌اش دست بگذارد و این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که پلیس درباره‌ی سریال مورد علاقه‌ای وندی با او صحبت می‌کند. فیلم با پرداختن به زندگی یک فرد اوتیستیک، تلاش می‌کند بعضی از ویژگی‌های این افراد و چالش‌های آن‌ها در زندگی روزمره را برجسته کند و نشان دهد راه ارتباط برقرار کردن با آن‌ها، نزدیک شدن به دنیای درونی‌شان و پیدا کردن اشتراکاتی در حوزه‌ی علاقه‌ها و دغدغه‌هایشان است.
فیلم صحنه و موقعیت ترسناک و خشنی ندارد، ولی یتیم بودن وندی و زندگی‌اش در خانه‌ی گروهی می‌تواند برای کودکان غم‌انگیز باشد. همچنین، فریاد و خودزنی‌ او موقعی که عصبانی است، ممکن است برای کوچک‌ترها آزاردهنده باشد. وندی در راه لس‌آنجلس به زن و شوهری اعتماد می‌کند ولی آن‌ها پول‌هایش را می‌دزدند. او تصادف هم می‌کند؛ هرچند اتفاق خاصی برایش نمی‌افتد. وندی بدون خبر دادن به دیگران از خانه خارج می‌شود و در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرد که می‌توانند برایش خطرناک باشند؛ این موضوع آموزه‌ی مناسبی برای کودکان کوچک‌تر نیست. تماشای این فیلم برای کودکان کوچک‌تر از ۱۰ سال پیشنهاد نمی‌شود. برای کودکان ۱۰ تا ۱۲ سال هم در صورتی پیشنهاد می‌شود که آن را با همراهی بزرگ‌ترها تماشا کنند تا هم احساس امنیت کنند و هم فرصت داشته باشند در صورت نیاز با هم گفتگو کنند.