دنیای کودکی ویژگی‌ها، فضا، رنگ و بوی خاص خودش را دارد. بعضی موضوع‌ها ویژه‌ی این دنیاست و بیانگر دغدغه‌ها، نیازها، مسائل، چالش‌ها، علایق و ویژگی‌های دوران کودکی. بعضی از موضوع‌ها هم عمومی و انسانی است و به دوره‌ی سنی خاصی محدود نمی‌شود ولی پرداختن به آن‌ها از دریچه‌ی نگاه و تجربه‌های کودکان، آن‌ها را خاص دنیای کودکی می‌کند. مثلاً شگفتی، کنجکاوی، جستجوگری، بازی، خوش‌بینی، نشاط، ماجراجویی، دوستی، ارتباط با بزرگ‌ترها، احساس حقارت، خشم، وابستگی، ترس، تنهایی، بیماری و مرگ عزیزان همگی جزو این دسته‌اند. نوجوانی که دوره‌ای میان کودکی و بزرگسالی است، علاوه بر موضوع‌های دنیای کودکی، چالش‌ها، علایق و دغدغه‌های خاص خودش را نیز به همراه دارد؛ موضوع‌هایی چون بلوغ، تغییرات بدنی و ذهنی و عاطفی، توجه به جنس مخالف، هویت‌یابی، آرمان‌گرایی، میل به استقلال، مخالفت‌جویی، تفکر درباره‌ی شغل و زندگی آینده، علاقه به مسائل اجتماعی و جهانی، مبارزه‌طلبی و حق‌جویی از مهمترین مسائل این دوران‌اند. زمانی که به موضوع‌های کودکی و نوجوانی از منظر خودشان پرداخته می‌شود، «جهان کودکی و نوجوانی» به بهترین شکل ساخته می‌شود.

وقتی در داستانِ یک کتاب، فیلم، بازی ویدئویی و یا اپلیکیشن به‌طور مستقیم یا در لایۀ پنهان به موضوع‌های مختلف دانش بشری اشاره می‌شود، می‌توانند به درک و شناخت بهتر سازوکار جهان و موجودات آن و افزایش سواد عمومی مخاطب کمک کنند؛ موضوع‌هایی مثل زبان و ادبیات، ریاضیات، تاریخ، هنر، جغرافیا، علوم تجربی و اجتماعی، تکنولوژی و مهندسی، بهداشت، سلامت و نیز آموزش‌هایی که به مهارت‌های تفکر و حل مسئله می‌پردازند. همچنین در این سنجه به استفاده از روش‌های مختلف یادگیری به تناسب موقعیت و برخورداری از روحیه‌ی یادگیری نیز توجه می‌شود

شخصیت‌های داستانی می‌توانند با داشتن ویژگی‌هایی و با رفتارهایی که انجام می‌دهند، ذهنیت‌ها و آموزه‌هایی را در کودکان شکل بدهند یا منشأ اثرات مثبت و منفی باشند. منظور از الگوهای شخصیتی رفتارها، گفتار و انتخاب‌های شخصی در داستان است که می‌تواند ارزش‌ها و مهارت‌های موردنیاز در زندگی را برای مخاطبان به تصویر بکشد؛ فرقی نمی‌کند داستانِ یک کتاب باشد یا یک فیلم یا حتی یک بازی ویدئویی. این‌ها فهرست ارزش‌ها و مهارت‌هایی است که در «الگوهای شخصیتی» رامون بررسی می‌کند: برابری جنسیتی، برابری قومی و نژادی، شکستن کلیشه‌های مربوط به ناتوانی‌های جسمی و روانی، والدگری مثبت، روابط خانوادگی گرم، اخلاق (صداقت، ادب و احترام، قدرشناسی، سخاوت، بخشش و شفقت، استقامت، فروتنی، مسئولیت‌پذیری، عشق)، عدم تأکید روی رقابت، تأکید روی تلاش و در نهایت مهارت‌های زندگی (تصمیم‌گیری، حل مسئله، تفکر خلاق، تفکر نقادانه، ارتباط مؤثر بین‌فردی، خودآگاهی،‌ همدلی، مدیریت استرس و هیجانات، ابراز وجود،‌ تعادل روانی،‌ انعطاف‌پذیری)

بسیاری از آثار محتوایی تولیدشده، به فرهنگ، جغرافیا، تاریخ، رسوم، آداب بومی، سبک زندگی و هر آنچه که به شناخت بیشتر و بهتر منطقه‌ای از جهان کمک می‌کند، توجه کرده‌اند. این آشنایی و شناخت، به‌تدریج می‌تواند منشأ احساس و نگرش مثبت و احترام‌آمیز نسبت به آداب بومی و فرهنگ‌های دیگر و در نهایت، منجر به صلح‌اندیشی و نوع‌دوستی در مخاطب شود. ما در این سنجه به این موارد توجه کرده‌ایم

ترس: هر موضوع یا موقعیتی را شامل می‌شود که در کودکانی با حساسیت‌ها، تجربه‌ها و سنخ‌های روانی متفاوت و مختلف، احساس ترس را برانگیزد؛ موضوع‌های ترسناک از نظر ما شامل: موجودات ترسناک، تغییر شکل‌های فیزیکی، تصور مرگ والدین و رها شدن یا جدایی از آن‌ها، موجودات صدمه‌دیده، تهدیدها یا صدمه‌های فیزیکی واقعی، فجایع طبیعی و انسانی، تهدید به خشونت، زورگویی و مزاحمت یا تجاوز جنسی، مرگ و تهدیدهایی از جانب موجودات مرموز و بیگانه می‌شود. خشونت: منظور ما هر موضوع، موقعیت یا رفتاری در داستان است که مصداق خشونت باشد؛ اعم از خشونت در کلام، در نگرش یا در رفتار. کودکان این آمادگی را دارند که یاد بگیرند خشونت، ابزاری موردقبول برای حل تعارض و رسیدن به هدف است؛ به‌خصوص وقتی رفتار خشن در زمینه‌ای زیبا و پرهیجان ارائه شود، از طرف قهرمان داستان صورت گیرد، به نتیجه‌ی دلخواه برسد، پیامدی برای فرد خشن به همراه نداشته باشد، در قالب شوخی و طنز انجام شود، از طرف مرد علیه زن، یا علیه یک نژاد یا یک قوم انجام شود.

گفتاری که تقلید از آن می‌تواند آموزه‌های نامناسبی برای کودکان داشته باشد یا از طرف او درک و فهمیده نشود؛ کلمه‌های جنسی، کلمه‌های مربوط به اعضای حساس بدن، فحش و ناسزا، تحقیر و تمسخر، توهین نژادی یا جنسیتی، لحن نامناسب و زبان نامتناسب با سن، در رامون از مصادیق لحن و گفتار نامناسب‌اند

موضوعاتی که به‌طور طبیعی و عمومی، در دنیای کودکانه معنا و جایگاه ندارند و ورود غیرضروری آن‌ها به دنیای کودکان، می‌تواند مسیر طبیعی رشد و بالندگی در آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار دهد، آن‌ها را درگیر موضوعاتی کند که هنوز آمادگی لازم برای تجربه‌ی آن‌ها را ندارند، یا از کنترل‌شان خارج است، یا فراتر از ظرفیت ذهنی و عاطفی‌شان است و می‌تواند منجر به اضطراب، ناامیدی یا بدبینی نسبت به خود، دیگران، دنیا و آینده شود؛ موضوعاتی چون: مصرف مواد و داروها، سیگار، الکل، مناسبات قدرت، خودکشی، بهره‌کشی، تبعیض طبقاتی، سیاست، مبارزه، نجات دنیا، مصرف‌گرایی و تبلیغات برای مصرف‌گرایی. کودکان و تا حدودی نوجوانان در سال‌های نخست نوجوانی، توانایی پیشظ‌بینی آینده، توانایی پذیرش مسئولیت انتخاب‌های امروز و مواجه شدن با پیامدهای بلندمدت رفتارها و انتخاب‌هایشان را ندارند. این‌ها مهارت‌هایی است که در مسیر رشد، به‌تدریج و ذره‌ذره در آن‌ها شکل می‌گیرد. آن‌ها همچنین، توانایی تغییر مناسبات قدرت میان بزرگسالان را نیز ندارند. به تصویر کشیدن موقعیت‌هایی که فراتر از توانایی‌های وجودی آن‌هاست، در جایی که نمی‌توانند نقش مؤثری در تغییر موقعیت پیش رویشان داشته باشند، می‌تواند تصورات و برداشت‌های غلط و نابه‌جایی در مورد زندگی، ساز و کار جهان و آینده در آن‌ها ایجاد کند